بلاتکلیف این تقدیر پیرم                         

دارم آهسته از یاد تو میرم

بگو از کی تموم لحظه های

جوونیمو دوباره پس بگیرم

چه شوق دیدنت رفته تو جونم

دیگه سخته برات آواز بخونم

می خوام باور کنی تا زنده هستم

نمی شه باشم و پیشت نمونم

ازت ساختم یه خورشید طلایی

یه گهواره واسه لمس لالایی

حالا که عاشقت خوابش گرفته

نه تو هستی ، نه میدونم کجایی

برات پروانه بودم پر شکسته

سرا پا بودم اما سر شکسته

بگو بعد تو بی تاب که باشم

به کی تکیه کنم با دست بسته  

این خیابان های خالی

با خیالت دلخوشم ای ماه پنهان بعد از این

                                                می نهم بی روی تو سر در گریبان بعد از این

پشت این دیوارها سوسوی یک فانوس نیست

                                                لحظه هایم تیره چون شام غریبان بعد از این

فصل ها تکرار یک پاییز بی پروانه اند

                                               کوچه ها،بی انتها، من زیر باران بعد از این

این خیابان های خالی تا کجایم می برند

                                                در هوای دیدنت ای آفت جان ، بعد از این

گر که بگذاری سرت را بر سکوت شانه ام

                                                می شوم غرق گل و عطر بهاران بعد از این

عشق را هم صحبت این لحظه های لاله کن

                                                آه ای شیرین زبان ، من را مرنجان بعد از این

ثانیه های بی کسی

بی تو تموم لحظه هام پر از غصه پراز غمه

                                                یه روز میام به دیدنت هر چی ببینمت  کمه

نمی رسه به گوش تو صدای فریاد دلم

                                                یه روز می فهمی دردمو، که زیر خاکم و گِلم

اشک چشاتو می بینم دل تو هم پر از غمه

                                               دوری هم بد دردیه ، اما دلامون با همه

رو تو بکن سمت خدا ، بیا خدا خدا بکن

                                                بیا یه بار هم که شده ، زیر پاتو نگاه بکن

یواش یواش تموم میشه ثانیه های بی کسی

                                               اگه تحمل بکنی یه روز به دریا می رس 

 
با تو گفتنم :
حذر از عشق ؟
ندانم
سفر از پیش تو ؟
هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !

هر نفس می رسد از سینه ام این ناله به گوش


که در این خانه دلی هست به هیچش مفروش

چون به هیچش نفروشم ؟ که به هیچش نخرند



هرکه بار غم یاری نکشیده ست به دوش

سنگدل ، گویدم از سیم تنان روی بتاب



بی هنر ، گویدم از نوش لبان چشم بپوش

برو ای دل به نهانخانه خود خیره بمیر



مخروش این همه ای طالب راحت مخروش

آتش عشق بهشت است ، میندیش و بیا



زهر غم راحت جان است ، مپرهیز و بنوش

بخت بیدار اگر جویی با عشق بساز



غم جاوید اگر خواهی ، با شوق بجوش

پر و بالی بگشا ، خنده خورشید ببین



پیش از آنی که شود شمع وجودت خاموش